Rødmjødøl - bier of mede?

[Eduard]

Naar aanleiding van een verzoek van Adrie plaats ik hier een brouwexperimentje van mijn eerste uur, het zo door mij genoemde 'Rødmjødøl', wat zoveel betekent als 'rood medebier' en naar mijn smaak genoeg 'ø'-letters bevat 

Aangezien ik enigszins experimenteel aangelegd ben (veel apparaten en andere zaken hebben het thuis al moeten ontgelden vanaf dat ik kon bewegen) ging en destijds geen bierbrouwapparatuur bezat vatte ik het plan op om eens iets te brouwen wat op zijn minst vergistbaar was. Zowel honing als stroop bestaan grotendeels uit suikers, dus deze ingrediënten leken mij geschikt. Ook had ik nog wat hop liggen, overjarig en bruin als wat. Het recept en de handelingen staan hieronder beschreven.

Voor een jerrycan van 5 liter met rødmjødøl:

1350 honing,          ik kocht de goedkoopste
500 gram stroop,    gewoon, die ronde, kartonnen verpakking.
3 + 2 liter water
3 gram gist            (jaja, Baukje korrelgist voor het bereiden van brood etc.)
+/- 5 gram             Saaz-hopkorrels uit een zakje waar nog een 9-cijferig telefoonnummer op stond

3 liter water aan de kook brengen.
Vlak voor het koken honing en stroop toevoegen en blijven roeren.
Als het kookt, de hop toevoegen.
30 minuten laten koken
De boel afkoelen: ik plaatste de pan in een koud bad.
Het 'wort' filteren zodat de hop achterblijft. Ik gebruikte een trechter met een inlegzeefje.
Gist toevoegen en warm wegzetten (boven de 20 graden).

Het geheel bobbelde vrolijk, net als elk brouwsel. Het duurde behoorlijk lang tot de gist klaar was. Dit komt wellicht omdat het begin-SG op wel 1074 lag. Verder gewoon gebotteld met een klein schepje suiker, iets van 7 gr per liter. Navergisting op kamertemperatuur en vervolgens naar de kelder verhuisd.

De eerste smaaktesten waren niet weergaloos. De mjød was nogal troebel en sterk van smaak, qua alcohol en misschien ook qua gistsmaak. De kleur was honingkleurig, een beetje zoals een Leffe blonde, alleen niet zo doorzichtig. De prikkeling door de CO2 is ok te noemen, maar de schuimkraag verdwijnt bijna net zo snel als dat ze verschijnt, waarschijnlijk vanwege (het gebrek aan?) bepaalde stoffen die de oppervlaktespanning beinvloeden. Zelf vond ik de mjød in het begin niet bepaald lekker. Veel alcohol en een machtige smaak. Na een half jaar was het spul wel een stuk beter te drinken. Een collega van mij vond het destijds behoorlijk lekker en hij heeft dan ook zo'n 80% van de consumptie op zijn naam staan.

Als ik weer zoiets zou maken, dan zou ik ervoor kiezen om een moutstorting te doen, betere gist toe te passen en een lagere SG te hebben, van ongeveer 1060 o.i.d. Ook nieuwe hop (voornamelijk aromahop) maakt het geheel iets lekkerder. Verder heb ik nog ergens gelezen dat het koken van een honingoplossing een absolute 'no-no' is. Hier zouden bepaalde smaken en geuren verloren gaan of veranderen. Maar ja, da's wijsheid achteraf.

- - - - -

OFF TOPIC - want geen bier -, maar om toch nog even in te gaan op een ander probeerseltje: 1 pak Aldi appelsap heb ik in een Spa-fles onder een waterslot vergist op kamertemperatuur. Nadat het echt uitgegist was heb ik het in een champagnefles afgevuld. Dat een tijd laten staan en het uiteindelijke drankje was nog enigszins te drinken ook. Probeer voor de grap maar eens, zo kom je ook nog van je Brewferm-gist af    Mijn tip is verder om het resultaat wat bij te zoeten en appelsap van betere kwaliteit te gebruiken. Op die manier kun je nog een heel aardig appelwijntje maken.

[pretsnor]

Dit topic mag dan wel een jaar oud zijn, maar ik dit soort experimenten geweldig! Zo ontstaan nog eens nieuwe recepten. Heb je nog meer experimentele brouwsels gemaakt sinds toen? Of anderen?

Ik heb twee experimentele wijnen staan: koffie en thee. Beide 1 liter gezet en 200 gram suiker in opgelost. Vergisting ging érg lang door, terwijl de gist wel was afgestorven en op de bodem was gaan liggen. Ik denk dat de paar levende gistcellen de andere gist aan het opeten was (kan dat?).

Resultaat? een lichte autolyse smaak in verder vrij interessante wijnen. Wie weet helpt een paar maanden staan nog wel. Vooral de theewijn was interessant, licht en zuur, prima voor bij een lunch in de tuin met mooi weer.

[Bart LJ]

Ik heb hier 11 (!) jaar na dato wel echt enorm hard om moeten lachen!

[Neetje]

Vind het een mooie aanvulling van het originele topic.